Dag 8, donderdag, 7 mei 2009

Thats the end of the world!!!. Dat zei de beheerder van het pension vanochtend toen hij me vroeg waar de reis vandaag naar toe ging. Ik antwoorde Varonly, gelegen in het Sumavagebergte. Deze bergen vormen de natuurlijke grens tussen Duitsland, Oostenrijk en Tsjechie. Ze maken ook deel uit van een Nationaal Park.
Zijn woorden klonken me als muziek in mijn oren. Cesky Krumlov is een prachtig stadje daar niet van. Echter, wanneer een stadje op de UNESCO werelderfgoedlijst komt te staan, heeft dit een grote aantrekkingskracht op toeristen. En dat heeft weer tot gevolg dat talloze souvenirswinkeltjes en restaurantjes het stadje ontsieren. Daarbij opgeteld de hordes Jappaners..... Ik vond het er prachtig, voor een dag, maar ben blij dat ik op weg ben naar het eind van de wereld, in Tsjechie dan.

Ik bevind al snel me weg naar de 32. De eerste 10 killometer gaan smooth. Daarna kom in het Sumavagebergte. Het is er inderdaad erg rustig en wondermooi. Ik passeer verschillende slaperige en dromerige dorpjes en talloze prachtige weggetjes. Weggetjes met niemand. Ik krijg een drietal flinke klimmetjes (1000 meter) voor de kiezen. Het transpiratievocht stoomt uit alle lichaamsopeningen en van alle kanten me lichaam af.

Het is 12.00 uur, ik heb er 30 kilometer opzitten. Tijd voor een stop. Ik betreed een klein restaurantje en beland in de pauze van stucadoors, schilders en andere werkmannen die kennelijk in het dorpje werkzaam zijn. Het bier vloeit er rijkelijk en het is er rumoerig. Ik bestel een kop soep en een glas bananensap. Ik word bediend door de allermooiste serveerster die ik ooit heb gezien. Ik bestel achter elkaar nog twee glazen bananensap. Tja, de hormonen moeten ook wel 's naar de kermis, nietwaar. Ik wil haar wel zeggen dat ze hier haar tijd loopt te verdoen. De voorkant van de Wehkamp of de Otto of zo behoort ook tot de mogelijkheden. Maar ja, ze loopt heel druk heen en weer te rennen om de werkmannen van bier te voorzien. Ik laat het maar zo, en zij waarschijnlijk ook.

Ik ben al weer een half uur onderweg, wanneer me een vreemd gevoel bekruipt. Het gevoel van: ga ik wel in de goede richting. Na bestudering van de kaart blijkt dit inderdaad het geval te zijn, d.w.z. ik ga dus niet goed. Gewoon terug rijden en genieten.

Op de volgende klim staat me op de top een verrassing te wachten. Wanneer je een top bereikt is dat zo wie zo een verrassing. Niet voor de top trouwens, die ligt al tijden te wachten. Die heeft toch niets anders te doen. Ik zou ook rustig wachten als ik top was. Maar voor mij is er wel een verrassing: achter de top schijnt de zon. Hij is terug van weggeweest. Ik doe mijn jasje uit en laat me verwarmen door deze gouden kogel. Het kan me niet warm genoeg worden, ik gedij prima bij warmte en hitte. De temperatuur zal vandaag net de 20 graden niet raken.

Onderwerg probeer ik een foto te maken van Jezus en mij. Wie wil er nu niet met hem op de foto. In Tsjechie heb je daarvoor vele kansen. Jezus hangt zo ongeveer op elke straathoek. Mijn fototoestel posteer ik op een container en ik, en CUBE (mijn fiets) ga voor Jezus staan. Afstandbediening in de aanslag om het fototoestel te activeren. Shit, het toestel staat te ver weg. De container verplaatsen lukt niet en Jezus verplaatsten lijkt me ook geen optie. Die hangt daar al jaren. Ik besluit dichterbij te lopen, de afstandbediening te bedienen en dan snel naar Jezus rennen. De eerste keer mislukt dit. Op de foto is mijn rug te zien. De tweede keer ben ik sneller maar ook op deze foto is mijn rug te zien. De derde poging gaat ook in rook op. Net voordat ik een vierde poging overweeg zie ik vanuit mijn ooghoeken dat dit hele tafreel is gadegeslagen door 20 pauzeerde fabrieksarbeiders. Ze lachen zich helemaal slap. Ik lach maar vrolijk mee en besluit het bij 3 pogingen te laten. Vandaag zal het tussen Jezus en mij niet meer goedkomen.

De flora is voor een belangrijk deel door de bloei heen. Alleen de paardenbloemen, de dotterbloemen, het look-zonder-look bloeien volop. Die leveren prachtige plaatjes op.

Na 72 kilometer, rond 15.30 uur, arriveer ik aan het eind van de wereld: Valorny. Een arbeidersstadje, duidelijk niet al te rijk. Na verschillende vruchteloze pogingen vind ik uiteindelijk een hotel, tegenover het stationnetje. Het is er niet helemaal schoon, maar wel voor weinig. Maakt niets uit, ik ben snel tevreden.