Dag 13, dinsdag 12 mei 2009

Wie heeft toch het woord fietsvakantie uitgevonden. Het moet door iemand bedacht zijn die het woord nooit in de praktijk heeft gebracht. De combinatie van woorden klopt namelijk niet: fietsen is prima, vakantie is prima. Echter de combi spoort niet. Fietsen en vakantie gaan niet samen!

Deze gedachten komen bij mij op tijdens het beklimmen van de beboste hellingen van het kuuroord Marianske Lazne. Door stom toeval vond ik meteen de juiste route. Elke route is natuurlijk de juiste, maar voor mij was dit de allerjuiste. Hier wilde ik naar toe. Ik ben al 6 kilometer mezelf naar boven aan het torsten en het einde is nog niet in zicht. Het begint nu op een fietswerkkamp te lijken.

Na 10 kilometer gloort er hoop aan de horizon en lijk ik de top bereikt te hebben. Een lange, snelle, afdaling is mijn loon. Fietsvakantie is weer een prima woord. Ik heb geen zin om veel te remmen mede omdat ik mijn beloning tot het uiterste wil uitnutten. En ook omdat ik tot nu toe nog geen tegemoet komend verkeer heb waargenomen.

In het kuuroord zijn, volgens de reisgids, meer dan 40 warmwaterbronnen. Mijn plan was om ze allemaal uit te proberen. Echter mijn plan viel in duigen. Om de warmwaterbronnen heen zijn hotels gebouwd. Om gebruik te kunnen maken van het warme water moet je via een centraal bureau een reservering plaatsen. Teveel gedoe voor mij en daarom zoef ik nu met grote snelheid van deze berg af.

Omdat er geen verkeer is neem ik zo af en toe een binnenbochtje en dat wordt me bijna fataal. Want bij de zoveelste haarspelbocht komt mij een bus tegemoet. Ik moet vol in de remmen en mis de bus op een haar na. En dat is goed. Want de bus op een haar net niet missen is veel minder goed. Met de nodige schrik in de benen daal ik verder, maar nu veel rustiger, de berg af.

Mijn reisdoel voor vandaag is de stad Cheb. Een middelgroot stadje in het Zuid-Westen van Tsjechie, stijf tegen de Duitse grens aangeplakt.

Na 15 kilomter besluit ik een korte stop in te gelasten en zet mezelf neer in een bushokje. Een wachtende vrouw probeert een gesprek aan te knopen, in vloeiend Tsjechisch. Ik probeer haar duidelijk te maken dat Tsjechisch spreken me nog niet helemaal goed afgaat, echter dit weerhoudt haar er niet van om me 15 minuten lang met een spraakwaterval van woorden te overladen. Dit is verdorie geen pauze meer. Ik hoop maar dat de bus snel komt.

Na deze pauze fiets ik moeizaam verder. Ik heb een ambivalente verhouding met rustpauzes. Je weet dat je ze moet houden, maar vaak gaat het fietsen na een pauze minder goed, dan daarvoor. En zo is het nu ook. Met benen die voelen als schuimrubber vervolg ik mijn weg.

Tot dusver voert de rit me door beboste delen afgewisseld met weilanden en akkers. Af en toe kom ik over een soort van landgoed met bloeiende kastanjelanen. Erg sfeervol. De weggetjes zijn smal en stil.

Na 27 kilometer stop ik in Dolni Zando, een piepklein dorpje met een restaurant. In het lokaaltje staan 5 tafels en bijbehorende stoelen. Er staat een biljart, alles is van hout en in de hoek staat een houtkachel. Er hangt een tv aan de wand die voordurend liedjes laat horen die me erg aan het songfestival doen denken. Ik haat het songfestival.
Er zitten drie mannen. Vanaf mijn binnenkomst ben ik bezienswaardigheid nummer 1 voor hen. Ze gapen me onophoudelijk aan en vergeten zelfs hun bier op te drinken.
Bij gebrek aan soep besluit ik om een mattoni en een pommes frites te bestellen en hoop maar dat ik geen sorbet krijg.

De woorden gezellig uit eten hebben in Tsjechie een bijzondere betekenis. Echt gezellig maken de Tsjechen het niet in de restaurants. Je kunt er doorgaans lekker eten, echter de gezelligheid zul je zelf moeten maken.

Na anderhalve week fietsen heb ik wel wat gemeenschappelijke kenmerken van de Tsjechen ondekt: IJshocky is volkssport nummer 1. Overal waar tv´s hangen worden wedstrijden uitgezonden en herhaald. De mensen zijn er hier gek op. Er wordt veel gegokt. In elk beetje dorp en stad zijn te kust en te keur goktentjes te vinden, volgens de infoborden 24 uur per dag geopend, maar dat heb ik niet gecontroleerd. Bijna iedereen op het platteland heeft een blaffende viervoeter. Gelukkig zitten de meesten goed achter slot en grendel.

Aan het einde van de dag kom ik aan in Cheb en vindt snel een goed hotel. Volgens mijn reisgids is het goed toeven in Cheb. Dus ik ga hier maar ´s wat toeven.

pedal on for miles, pedal on............

Na sledanou!