Dag 17, zaterdag 16 mei 2009

Vandaag heb ik de joker ingezet en mijn tweede geliefde vervoermiddel ingezet: de trein. De benen waren aan een rustdag toe en daarbij viel het natuurschoon de afgelopen dagen een ietsje pietsje tegen. Daarom heb ik in de vroege ochtend treinkaartjes gekocht om van Litvinov naar Ceske Kamenice te reizen.

Het kopen van de treinkaartjes was een groot avontuur. Het station, ingericht als een doorsnee huiskamer, dient tevens als kaartverkoopruimte, bar en heeft nog veel meer functies volgens mij. De aanwezige dames spraken uitsluitend Tjechisch. Met handen en voeten heb ik uiteindelijk twee kaartjes weten te bemachtigen: voor mij en mijn fiets. Maar waarheen en waarna toe. Joost, mag het weten. Maar Joost is er even niet, dus die kan ik ook niets vragen. Dus, op hoop van zegen, pak ik de eerste trein die stopt. Gelukkig is het vrij normaal dat een fiets meereist op een Tsjechische trein. Tot zover het goede nieuws. Hoe die fiets met tassen en al vervolgens in de trein moet komen, en er uit trouwens ook, dat vermeldt het handboek niet. Met enig gehannes lukt het me om driemaal met fiets, tassen en al over te stappen.

Op een van de stations is een vrouw met twee kinderen erg behulpzaam is bij het vinden van de juiste trein. Als blijk van waardering geeft ik de twee kinderen een chocoladereep die ik toevallig bij me heb. Dit vormt de opmaat voor de vrouw om geld aan me te vragen. De gehele treinreis probeert ze me duidelijk te maken dat ze geld van me wil. En ik doe of ik haar niet begrijp. Mijn tactiek werkt van geen kanten, want ze blijft onophoudelijk aandringen. Als ik er genoeg van krijg maak ik haar duidelijk dat ik begrijp wat ze wil, maar dat ik geen geld ga geven. De ´liefde´is in ene over. Ik blijft het wel triest vinden........

Op het derde station raak ik in gesprek met twee jonge studenten. De jongen blijkt goed Engels te spreken en is onlangs in Leiden geweest. Het studeert ´vlees-etende-planten´in Praag. We hebben wat gepraat over Drosera. Het meisje was geinteresseerd in kikkers. Ze droeg er zelfs een met haar mee. Er schijnen in Tsjechie dertien species, soorten, te zijn. We hebben de gehele reis gepraat. Ik heb ze wat Engelse woorden geleerd en zij mij enkele Tsjechische. Bij het vierde station reisden zij verder en ik val met fiets en al uit de trein. Normaal uitstappen is namelijk onmogelijk. Gewoon het hele zakie laten vallen. Dan ben je ook buiten.

Enigszins weegmoedig neem ik afscheid. Dat is een nadeel van reizen. Ontmoet je ´s leuke mensen moet je weer verder. Niets moet natuurlijk, maar zo gaat het.

Op het vierde station moet ik anderhalf uur wachten op de volgende trein. De rit zal minder dan een kwartier duren. Ik besluit het laatste traject, 11 kilometer per fiets af te leggen. Die heb ik per slot van rekening toch bij me.

Ah... het zou §s tijd worden ook: een lekke band. Je bent niet in Parijs geweest zonder de Eifeltoren te zien. Geen fietsvakantie zonder lekke band. Al eerder deze vakantie dacht ik een lekke band te hebben. Een sissend geluid deed mij mijn fiets en stoppen en de banden controleren. Tot mijn stomme verbazing bleken beide banden keihard te zijn. Bij nadere bestudering bleek het sissende geluid uit een van mijn fietstassen te komen. Wat wilde het geval: mijn wereldontvanger was het stil zijn zat en had zichzelf geactiveerd. Precies een kanaal wat een voortdurend sissend geluid uitzond. Dat ze daar nu aardigheid aan beleven: een beetje fietsertje pesten. Maar ditmaal is het gelukkig echt. Na een half uurtje is het leed geleden en kan ik verder.

Aan het einde van de middag kom ik aan in Ceske Kamenice, op een voor Tsjechie, zo kenmerkend markplein. Daar wordt ik aangesproken door een Engels-sprekende man. Het blijkt de hoteleigenaar te zijn. Vriendelijk en snel checkt hij me in. Mijn fiets komt in de garage te staan en deze heeft een heus alarm. Vannacht zal er met mijn kolo dus wel goed gaan.