maandag 18 mei 2009

Dag 16, vrijdag 15 mei 2009

Zeven kilometer duurt ie nu al, die verschrikkelijke klim.

Vanochtend ben ik uit het gezellige Slavie-hotel vertrokken, waar ik gisteravond zomaar verzeild raakte in een familiefeest. De dochter van het gezelschap sprak Engels, was geinteresseerd in mijn reis en voor ik het wist zat ik het feest een beetje mee te vieren.

Na vier kilometer begon ie, die eh .. klim dus. En nu fiets ik hier al ruim een uur. En het eind lijkt nog lang niet in zicht. Lijkt, want ik zie niets, geen hand voor ogen. Wat op zich niets uit maakt want met een hand voor de ogen zie je ook niets. Behalve mijn gedachten over een hand en een paar ogen is er mist. Hele dikke. En die maakt dat ik geen idee heb wanneer deze klim ophoudt of het uberhaupt wel sprake van een eind is. Misschien fiets ik wel rechtstreeks de hemel binnen. Hallo, daar ben ik dan........

Behalve de mist is het koud. Heel koud! Onze lieve heer weigert de kachel op te stoken. De temperatuurmeter geeft maar 5 graden aan. Boven nul, dat dan nog wel weer. Ondanks het harde werken is mijn hele lichaam koud, koud, koud. Ik vloek, maar dat geeft ook niet echt veel warmte af. Ik stop en trek alle kleding aan die ik heb aan: T-shirts, truitjes, fleece-jas. Ik voel me net een Michelin-mannetje en zo zie ik er ook uit. Tijdens een plaspauze bedenk ik me: hoe lauwer de pis, hoe kouder het is!

Mijn vingers zijn helemaal wit. doen ze altijd wanneer ik het echt koud heb. Dat had ik als kind al. Kreunend, puffend, steunend vervolg ik mijn weg. De weg die, op dit moment, met steun van de Europese Unie geasfalteerd wordt. De werkmannen lachen me na wanneer ze me zien ploeteren. Ze roepen ook. Vast iets van: goed van je joh! Of, enorme lulhanes ga toch lekker met een paar lekkere chiks aan de rand van het zwembad zitten met een Pino Colada en laat je eens verwennen. Ik kies voorlopig voor het eerste en fiets door, maar weinig gestaag. Meer dan 9 kilometer duurt de klim nu al en ik begin deze berg behoorlijk irritant te vinden. Ik overweeg om het boeltje er bij neer te gooien. Maar als ik dat doe moet ik het boeltje ook weer oppakken voor ik verder ga. Dat kost tijd en moeite en levert me natuurlijk weer niets op. Nee, gewoon doorgaan. Na 11 kilometer begint er licht aan de horizon te schijnen. Spreekwoordelijk dan want het zicht is minder dan 20 meter, ik zie geen licht en van een horizon is al helemaal geen sprake. En en is nog steeds bar en bar koud.

Halleluja, mijn gebeden zijn verhoord. De top is bereikt. En dat na ruim twee uur klimmen. Ik maak me klaar voor de afdaling en trek me kleren tot over mijn kin. Het is zo koud dat ik nauwelijks kan sturen. Een te korte en veel te koude afdaling volgt. Ik besluit bij het eerste, dus beste, restaurant binnen te vallen. Ik bestel een bak thee en een hete knoflooksoep. De barvrouw ziet dat ik het erg koud heb en stookt speciaal voor mijn de houtkachel op. Ik wil haar wel zoenen maar dat kan natuurlijk verkeerd uitgelegd worden. Dus dat doe ik maar niet. De twee aanwezige honden likken me vervolgens een beetje warm.

Na wat te zijn opgewarmd zet ik koers richting Chomutov. De route is niet van buitengewone schoonheid en eenmaal in Chomutov aangekomen bevalt me dit dorpje maar matig. Het is nog vroeg en ik heb goede zin en daarom besluit ik verder koers te zetten naar Litvinov.
Het is gelukkig wat warmer geworden, echter de route blijft me maar matig boeien. Het fietspadennet is hier niet helemaal sluitend en ik ben genoodzaakt om halfverharde paden te kiezen, wat overigens heel leuk fietsen is, echter ik moet ook een behoorlijk stuk langs een doorgaande weg, en dat is minder. Er is veel industrie en ik passeer kort voor Litvinov een heuse kerncentrale. Op het einde van de middag kom ik aan in Litvinov en vindt na enig zoeken een hotel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten